Dit jaar toont Gerhard Hofland het werk van Damien Cadio, Koen Delaere, Koen Doodeman, Janine van Oene, Henk Stallinga, Johan Tahon and Marjolein de Wit.
De schilderijen van Damien Cadio gaan evenzeer over hun voorstelling als over de schilderkunst zelf. Cadio zoekt naar historische opvattingen over schoonheid die met het modernisme zijn verdwenen, en onderzoekt de idee van het stilleven als belegen en achterhaald genre. Koen Delaere onderzoekt de mogelijkheden van abstractie en expressie in de schilderkunst, waarbij hij systematiek en sensatie samenbrengt. Beide simpel en complex, is het resultaat vaak extreem tactiel, bijna explosief en gelijktijdig poëtisch. Tactiliteit is een term die ook toepasbaar is op het werk van Koen Doodeman, die textielpatronen naar het doek transporteert, samengebracht als handgeweven acryl op katoen. Schakelend tussen textiel en schilderij onderzoekt Doodeman de visuele waarneming, en brengt tradities samen zoals ook de afbeelding samenkomt in de tastbare oppervlakte en de picturale ruimte. De site specific installaties van Henk Stallinga bestaan uit speciale buizen gevuld met warm (led)licht. Naast elkaar geplaatste cirkelvormen vormen een visueel arrangement, soms door de ruimte heen snijdend. De installatie genereert verschillende perspectieven en tekeningen in licht en legt zo de nadruk op de handeling van samenstellen, construeren en encadreren. De beelden van Johan Tahon voorzien de presentatie van een sculpturale en spirituele dimensie. Het werk van Tahon is geworteld in kunstvormen en mythen uit het verleden. Zijn figuren willen verleiden noch misleiden, ze gaan direct naar de essentie door uitdrukking te geven aan de complexiteit van het menselijk tekort. Het werk van Janine van Oene is abstract maar vindt zijn oorsprong in de wereld van stillevens en interieurs. Van Oene laat zich leiden door de boterachtige kwaliteit van de olieverf zelf, door de magie van het mengen en het zoeken naar de perfecte kleur. Het spannen van doek en het voorbereiden van de verf is voor haar vergelijkbaar met het dekken van de tafel voor een diner. Marjolijn de Wit onderzoekt ideeën over toekomstige archeologie, de interpretatie van geschiedenis en onze relatie met de natuur en de gebouwde omgeving. Met haar collage-esthetiek brengt zij moderne en traditionele materialen samen om zo een meta-archeologisch overzicht van de moderne wereld te smeden.