In zijn werk zoekt Morgan Betz naar de grens tussen realiteit en fictie. Hij onderzoekt welke nieuwe composities gemaakt kunnen worden uit zijn verzamelde alledaagse fragmenten. Herkenbare afbeeldingen zoals borsten, tuinhekken en vissen zien er misschien onschuldig en grappig uit, maar roepen echter woordspelingen en paradoxen op die grimmige scènes vertegenwoordigen. Betz bemiddelt de werkelijkheid door geconstrueerde beelden en vormen op zo'n manier dat ze vast komen te zitten tussen meerdere betekenissen.
Betz herformuleert constant materialen en afbeeldingen om nieuwe inhoud te produceren. Het werk becommentarieert hoe de “Ik” zich in een constante spanning tussen waarneming en verbeelding bevindt. Sommige van de tekeningen zijn bekend uit zijn beeldtaal, terwijl andere een knipoog zijn naar artiesten als Guston, Picasso of Matisse. Betz combineert zijn tekeningen met zijn andere media zoals collages en schilderijen op zo’n manier dat ze wederkerige relaties met elkaar hebben. Zo zien we een beeld uit een tekening uitvergroot terug in een zeefdruk en een wordt karton dat als stencil voor zijn doeken gebruikt is, onderdeel van zijn collages. Zijn proces zoekt naar de juiste balans tussen directheid, constructie en de spanning van een geplande uitkomst.