De schilderijen van Jeppe Lauge (1980, Århus, DK) tonen een gefragmenteerd landschap. Terwijl hij zowel realistische als geabstraheerde elementen gebruikt, brengt hij tegenstrijdige sensaties teweeg, afwisselend vredig en verontrustend. In deze schilderijen documenteert Jeppe de natuur zoals hij die ziet. Hij zwerft door velden en bossen, camera in de hand, als vooronderzoek voor zijn werk. De foto's worden digitaal gecombineerd, aangepast en gestapeld, om een nieuw, samengesteld beeld te vormen dat de schets wordt voor het werk, dat hij pasteus schildert met olieverf op doek.
De composities, bestaande uit verschillende afbeeldingen of perspectieven, vormen het startpunt van waaruit Jeppe een omgeving weergeeft die een onafgebroken evolutie doormaakt, aangeraakt en gevormd door zowel de natuur als de mens. De schilderijen zetten aan tot een confrontatie, of dialoog, met de toeschouwer. We worden uitgenodigd om het landschap in te stappen, deel te nemen aan de ruimte en ons ermee te verbinden. Tegelijkertijd beïnvloeden en veranderen de abstracte elementen de manier waarop we het landschap waarnemen.
Achter Lauges kunstmatige beelden schuilt zijn onderzoek naar de relatie tussen mens en natuur, de manier waarop we naar onze omgeving kijken en hoe we elkaar beïnvloeden. Jeppe trekt zich niets aan van het overwegend geromantiseerde natuurbeeld dat ons dierbaar is, maar gelooft dat het onmiskenbaar is dat de natuur een enorme impact heeft, zowel in fysieke als in psychologische zin. 'Gemedieerde natuur' is de term die hij gebruikt om te beschrijven hoe we de omgeving waarin we leven vormgeven. De geometrische abstracties zijn niet alleen een verwijzing naar de vormgeving van onze omgeving, maar fungeren ook als een commentaar op ons digitale bestaan.
In zijn nieuwste werken gebruikt Jeppe deze abstracte patronen om een soort mist te creëren. Zoals hij uitlegt: 'Als je door een mistwolk loopt, worden je zintuigen op een bepaalde manier aangescherpt. Het kleurenspectrum is anders, wat je kunt zien is beperkt, maar wat dicht om je heen is krijgt een heel ander soort aandacht. Het is interessant dat ik door het toevoegen van een geometrische abstractie kan sturen wat je aandacht trekt.’