Op 3 september vindt de Opening van het Galerieseizoen plaats. Er openen in dat lange weekend verschillende nieuwe shows en de komende weken geven we je alvast een voorproefje van wat er dat weekend te zien en te doen zal zijn. In dit artikel gaan we dieper in op de fotografie die vertoond wordt vanaf dat weekend.
In The Ravestijn Gallery wordt werk tentoongesteld van de Britse fotograaf en kunstenaar Patrick Waterhouse. De ‘Restricted Images’ series maakte hij in samenwerking met de Warlpiri-bevolking in Centraal-Australië. Waterhouse is geïntrigeerd door de manier waarop ons begrip van het verleden steeds verandert, omdat geschiedenis uiteindelijk altijd een constructie is. De Aboriginals, de oorspronkelijke inwoners van Australië, hebben altijd een beladen relatie gehad met fotografie. Ze geloofden dat het fotografieproces hun ziel zou afnemen en dat het verbeelden van doden en heilige plaatsen een gebrek aan respect vormde richting hun voorouders in het hiernamaals. Patrick Waterhouse waarborgt deze culturele gevoeligheden door met hen samen te werken om zo tot een overeengekomen resultaat te komen. Hij maakte vijf jaar foto’s in de Warlpiri gemeenschappen van Yuendumu en Nyirripi. Hij drukte de prints af in Engeland en keerde terug naar Australië om de beelden daar, met lokale kunstenaars, te ‘restricten’. Op die manier geeft hij opnieuw agency aan de groepen die in het verleden juist geen invloed hadden op hoe ze werden gerepresenteerd.
Galerie Bart geeft met ‘The Great Photography Special’ elf fotografen een podium. Wat hen verbindt is dat al deze fotografen spelen met de grenzen van het medium. Denk aan ruimtelijke installaties, performances en bijzondere opnametechnieken. Ook de afwerking van deze werken is vaak bijzonder, bijvoorbeeld door gebruik van speciaal papier of epoxyhars. Marleen Sleewits maakte haar foto’s toen ze zichzelf vrijwillig 24 uur liet opsluiten in de Haarlemse koepelgevangenis. Iedere fotograaf zal vier werken tentoonstellen waarvan er twee (in een hogere oplage) extra aantrekkelijk geprijsd zijn: tussen de 125-250 euro. In de tentoonstelling zal nieuw werk te zien zijn, maar ook werk dat nog niet eerder werd tentoongesteld. De deelnemende fotografen zijn Alexandra Hunts, Choki Lindberg, Femke Dekkers, Henk Wildschut, Isabelle Wenzel, Jannemarein Renout, Katarina Juričić, Kuno Grommers, Lola Keyezua, Marleen Sleeuwits en Tibor Dieters.
In Galerie Caroline O’Breen kun je tijdens dit weekend werk bekijken van de Franse fotograaf Elsa Leydier, die in 2019 zowel de Prize Maison Ruinart Paris Photo als de Dior Prize for Photography for Young Talents binnensleepte. Ze woont nu vijf jaar in Rio de Janeiro en het Zuid-Amerikaanse continent neemt dan ook een centrale plaats in in haar fotografie. Het meest in het oog springende element in haar werk is het opvallende (gemanipuleerde) kleurgebruik dat ze leende van de esthetiek die gebruikt wordt in reclames, in een mooi contrast met de documentaire fotografie die ze vaak verbeeldt. Zo legde ze bijvoorbeeld het Amazonegebied vast, dat zo geïdealiseerd wordt in de westerse media. Ze is daarbij altijd bezig met representatie, stereotypes en exotisme — in hoeverre komen deze overeen met de werkelijkheid? De tentoonstelling toont haar laatste drie projecten.
galerie dudokdegroot heeft dat weekend een solotentoonstelling geprogrammeerd met werk van de Nederlandse kunstenaar Paul Bogaers. “Mijn aard om alles te verzamelen en te bewaren heeft zijn grens en keerzijde. Ik heb lang de neiging gehad om alles vast te houden, nergens afstand van te doen. Nu leer ik noodgedwongen om los te laten.” In de tentoonstelling in galerie dudokdegroot is zijn ‘extended photography’ te zien. Bogaers gebruikt deze naam om zijn werk, waarvoor fotografie vaak vooral het startpunt vormt, te duiden. Zijn objecten bestaan vaak uit interessante combinaties van materialen, van fotografie gecombineerd met gevonden objecten.
In Galerie Fontana is tijdens de opening van het galerieseizoen een duotentoonstelling te zien met nieuw werk van Max Kraanen en Simone Hoang. Wat hun werk in deze expositie verbindt is het op haast geabstraheerde wijze verbeelden van de natuur met aandacht voor ruimte, licht en tijd. Kraanen reisde af naar de Nieuw-Zeelandse kustlijn en probeerde die met zijn grootformaatfilmcamera vast te leggen met daarbij zo min mogelijk manipulatie. Hoangs werk leunt zoals altijd sterk op haar indrukwekkende technische en artistieke research. Voor de tentoongestelde reeks ‘Night Sensitivity’ legde ze de nachtelijke hemel in Vietnam vast - die voor haar een symbolische plek heeft in haar jeugdherinneringen - en de Sahara in Marokko, waar je de meest donkere nachten op aarde vindt. Ze beschouwt de natuurlijke nacht daarbij als haar doka.
In Galerie Wouter van Leeuwen is binnenkort oa werk te zien van de Amerikaanse fotograaf Raymond Meeks. Sommige fotografen laten zien dat je geen lange reizen of grote maatschappelijke thema’s nodig hebt om een universeel verhaal te kunnen vertellen. Raymond Meeks vindt vaak inspiratie in zijn achtertuin: letterlijk en figuurlijk. De resulterende foto’s zijn niet provinciaal, maar ook niet grootstedelijk, waardoor ze tegelijkertijd iets intiems en iets afstandelijks krijgen. De thema’s zijn vrijwel altijd herkenbaar, zo maakte hij een speciale serie over verhuizen, geïnspireerd op zijn eigen verhuiservaringen (met beelden die passen bij zijn fascinatie voor verwaarlozing en verval, zoals bijvoorbeeld gesloopte en gedemonteerde keukens).
In Lumen Travo Galerie wordt onder andere het werk van Milena Naef gepresenteerd, die uit een Zwitserse steenhouwersfamilie komt die vier generaties terug gaat. Haar werk toont haar fascinatie voor de manieren waarop ons lichaam zich verhoudt tot onze constant veranderende omgeving. “Vanwege de onvermijdelijke aanwezigheid van ons lichaam, geloof ik dat we onszelf definiëren door de constante interactie die we moeten hebben met onze omgeving.” Voor haar performance installaties, die ze vastlegt op foto, gebruikt ze haar eigen lichaam als materiaal in relatie tot marmeren platen. Vervolgens zaagt en houwt ze haar lichaamscontouren deels uit waardoor een interessant contrast ontstaat tussen haar deels zichtbare, zachte lichaam en het harde marmer. Voor sommige van haar werken gebruikt ze het maatsysteem van Le Corbusier dat hij baseerde op menselijke verhoudingen.