24 january 2025, Yves Joris
Schot in de roos bij TaLe Art Gallery
De geur van bloemen vult de ruimte, niet als een vluchtig parfum, maar als een fluistering van tijdloze verhalen. In de tentoonstelling 'Rose is a Rose is a Rose' in TaLe Art Gallery worden bloemen niet enkel gepresenteerd als stille getuigen van schoonheid, maar als dragers van betekenis, als symbolen die ons verleiden tot ingetogen reflectie. Hier dansen de kunstwerken op het ritme van Gertrude Steins woorden, een herhaling die ons terugvoert naar de kern van taal, van objecten, van onszelf.
Steins iconische versregel, voor het eerst verschenen in haar gedicht Sacred Emily (1913), draagt een immense kracht in zich: een roos is een roos is een roos. Met deze woorden ontmantelde Stein de complexiteit van taal en herinnerde ons eraan dat objecten hun essentie behouden, ondanks de lagen van betekenis die wij er als toeschouwers aan toevoegen. De kracht van haar taal ligt in de ritmische eenvoud en de diepe, haast hypnotiserende herhaling die ons uitdaagt om verder te kijken dan het oppervlakkige.
Marja Kennis, Z.t, Hybrid (Klein Rozet), 2021, TaLe Art Gallery
Een tuin vol lagen
Bij binnenkomst voel je je geen toeschouwer, maar een wandelaar in een tuin zonder grenzen. Joke Raes neemt je mee naar een wereld waar organische vormen hun natuurlijke oorsprong overstijgen. Haar keramische sculpturen lijken te ademen; ze fluisteren verhalen van groei en verval, van onthulling en verberging. Elke curve, elk detail vraagt om een moment van stille contemplatie en nodigt je uit om het ritme van de natuur opnieuw te leren voelen.
Verderop ontdek je de werken van Marja Kennis, waarin keramiek en natuur met elkaar versmelten. Haar artefacten zijn niet zomaar objecten, maar bevroren momenten – een poging om de vergankelijkheid te bewaren in iets blijvends. Ze herinnert ons eraan hoe we als mensen altijd proberen vast te houden wat niet vast te houden is. Elk blad, elke bloemknop is een echo van Steins paradoxale eenvoud: een roos is een roos is een roos, maar ook zoveel meer dan dat.
Romantiek en ironie
Thibo Moreels brengt een andere sfeer in deze bloemenweelde. Zijn schilderijen en sculpturen ademen zowel een nostalgische romantiek als een speelse Biedermeier ironie. In zijn werk voel je de spanning tussen het alledaagse en het sublieme. Zijn speelse werken onder stolp vormen een schril contrast met de donkere bloemenweelde op ovalen paneeltjes. Maar mijn aandacht werd vooral getrokken door de werken waar hij op minutieuze wijze draden rondom rond wikkelt waardoor er een haast voyeuristisch effect ontstaat. Alsof je door open blinden naar de buitenwereld gluurt.
Rose is a Rose is a Rose, TaLe Art Gallery
Het etherische en het introspectieve
Mireille Robbe op haar beurt verleidt ons met haar beelden die bijna gewichtloos lijken. Ze creëert solitaire rozen waarop tijd geen grip lijkt te hebben, waarbij de grenzen tussen werkelijkheid en verbeelding vervagen. Haar werken zijn als stille gedichten, opgebouwd uit natuurlijke materialen die hun eigen geschiedenis met zich meedragen. Tegelijk getuigen haar werken van een ongelooflijke botanische kennis en oog voor detail. De kwetsbaarheid van haar composities doet denken aan de menselijke conditie zelf: altijd zoekend, altijd in dialoog met het onzichtbare.
Stéphanie Leblon voegt hier een dimensie aan toe met haar gelaagde schilderijen, waarin licht en textuur elkaar vinden in een delicate dans. Zoals steeds vertrekt ze vanuit een zelfgenomen foto, haar pixelmuze die aan de basis zal liggen van haar inspiratie. Haar werken zijn zowel fysiek als etherisch – een spel tussen abstractie en verhaal. De bloemen die ze afbeeldt zijn geen simpele bloemen; ze worden tot symbolen van iets groters, iets ongrijpbaars. Ze nodigen ons uit om niet alleen te kijken, maar te voelen, om de diepte van hun lagen te ervaren als een echo van onze eigen ervaringen.
De ruimte als metafoor
Jonas Vansteenkiste heeft een dubbelrol tijdens deze expo. Hij is zowel kunstenaar als curator en verweeft met succes deze uiteenlopende stemmen tot een harmonieus geheel. Zijn conceptuele installaties en zijn visie op ruimte voegen een extra laag toe aan de tentoonstelling. Voor Vansteenkiste is de tentoonstellingsruimte geen neutraal podium, maar een huis waarin kunstwerken met elkaar en met hun omgeving in dialoog treden. Hier transformeert de ruimte zelf tot een metafoor, een levend organisme waarin verhalen groeien en bloeien.
Zijn aandacht voor architectuur en transformatie maakt van deze tentoonstelling een ervaring die niet slechts visueel is, maar ook intellectueel. Hij nodigt ons uit om na te denken over hoe kunst niet alleen iets weerspiegelt, maar ook iets vormgeeft – hoe het de ruimte beïnvloedt en ons begrip van de wereld verrijkt.
Jonas Vansteenkiste, Victoria May Thatcher, 2019, TaLe Art Gallery
Een ontmoeting met het onzegbare
Wat 'Rose is a Rose is a Rose' zo krachtig maakt, is de manier waarop het ons confronteert met het onzegbare. Elk kunstwerk in deze tentoonstelling is een poging om iets te vangen wat eigenlijk niet te vangen is – de essentie van een bloem, van een moment, van een gedachte. Het is een uitnodiging om opnieuw te kijken, opnieuw te luisteren, en opnieuw te voelen.
De kunstenaars presenteren ons geen antwoorden, maar vragen. Hoe kunnen bloemen, met hun vergankelijke schoonheid, zoveel betekenis dragen? Gertrude Steins woorden weerklinken door de tentoonstelling heen, als een subtiele melodie die alles samenbindt. Haar herhaling, haar focus op het ritme van taal, wordt hier vertaald naar een visueel ritme. De bloemen in deze tentoonstelling zijn niet alleen bloemen; ze zijn symbolen, florale metaforen, dragers van herinneringen en dromen. Ze herinneren ons eraan dat kunst – net als taal – altijd in beweging is, altijd in transformatie.
In de weelderige metaforische tuin van 'Rose is a Rose is a Rose' ontmoeten we niet alleen de kunstwerken, maar ook onszelf. We worden uitgedaagd om voorbij de oppervlakkige schoonheid te kijken, om de diepte en gelaagdheid te ontdekken die in elk werk verscholen ligt. Het is een ervaring die zowel esthetisch als intellectueel verrijkend is, een viering van de kracht van kunst om ons te verbinden met wat wezenlijk is.
Bij het verlaten van de tentoonstelling blijf je met een gevoel van verwondering achter. De bloemen, de sculpturen, de schilderijen – ze zijn allemaal een roos, en toch zoveel meer. Steins woorden, en de kunstwerken die hieruit voortkomen, blijven nagalmen, als een zachte fluistering die je meeneemt in je eigen verhaal. Want zoals een roos blijft bloeien, blijft ook de kunst ons inspireren, uitdagen, en betoveren.
