10 october 2019, Oscar van Gelderen & Manuela Klerkx
De keuze van... Roderic Evans-Knaup
In de rubriek ‘De keuze van…’ laten we een keur aan kunstliefhebbers (van incidentele kopers tot kunstprofessionals) aan het woord over hun beleving van kunst, en vragen we naar hun voorkeuren: waar zien ze het liefste kunst? Waar kopen ze, en vooral: wie kopen ze? In dit deel Roderic Evans-Knaup (Directeur van het Gieskes-Strijbis Fonds)
Wat betekent kunst voor jou?
Kunst is voor mij interessant als het gelijktijdig een vonkje in mijn hoofd en in mijn buik veroorzaakt. Vaak prikkelt de betekenis van een werk mijn hersenen en de visuele aantrekkelijkheid mijn buik. En ‘aantrekkelijk’ betekent zeker niet altijd ‘mooi’. Onlangs hebben we een ets van Jake & Dinos Chapman gekocht: Fucking Pigs. Die is ronduit lelijk. Maar de humor, de kinderlijkheid en de vrolijke regenboog achter de varkens maken het een heerlijk werk.
Mick jagger & John Lennon, LA, 1974, Ron Galella.
Het enige werk dat ik me bij ons thuis kan herinneren is een replica van een werk van Jan Steen, op hout geschilderd. Maar ook dat was ontzettend leuk om naar te kijken. Ik realiseer me nu dat er wel wat overeenkomst is met de ets van de Chapmans. Mijn interesse in hedendaagse kunst is pas zo’n twintig jaar geleden ontstaan en is begonnen met fotografie. Mijn toenmalige vriendin werkte in de galerie van Rob Malasch: Serieuze Zaken. Daar is de ontdekkingstocht begonnen, met een discofoto van Massimo Vitali.
Een regenachtige dag, 2019, Marisca Voskamp van Noord.
Waar haal je je informatie over het wel en wee in de kunstwereld vandaan: krant, vakbladen, televisie, online?
Ik praat regelmatig met kunstenaars en galeriehouders. En ook via mijn werk kom ik veel mensen tegen die in de beeldende kunst werkzaam zijn. Dan krijg je wel het nodige mee.
Waar bekijk je het liefste kunst? In een galerie, museum, een beurs of online?
In galeries, musea of andere tentoonstellingsruimtes is het natuurlijk ontzettend leuk om te zien wat een curator heeft samengebracht en na te denken over het waarom. Maar het allerleukst is toch een atelierbezoek en in gesprek zijn met een kunstenaar. Dan kom je pas echt tot de kern van iemands beweegredenen om iets te maken.
Annelies, 2018, L.A. Raeven.
Hoe vaak per jaar koop je kunst? Koop je werk in oplage of liefst uniek werk?
Te weinig voor mijn hebzucht en te veel voor mijn portemonnee. Ik probeer het bij vier tot zes keer per jaar te houden. Of iets uniek is of een oplage heeft maakt me niets uit. Ik gun een ander hetzelfde werk net zo goed.
En waar koop je dan: in de galerie, op een kunstbeurs, op een veiling of online?
Meestal in een galerie, of direct bij de kunstenaar. En soms zie ik iets online. Het aanbod op Catawiki is enorm, maar vaak wat beperkt in kwaliteit: dat voelt toch een beetje als snacken. Zo’n aankoop is heel anders dan bij het kijken, praten, wikken en wegen in een atelier of galerie.
Transparent City # 62, 2009, Michael Wolf.
Is het belangrijk dat jij en je partner het altijd eens zijn over een aankoop?
Ik ben begonnen met verzamelen voordat ik mijn vrouw Rosa leerde kennen, dus over een belangrijk deel van wat we hebben hangen heeft ze niet kunnen meebeslissen. Gelukkig vindt ze het meeste mooi genoeg en een paar werken zelfs prachtig. Toch zijn er dingen die er niet in komen. Zo heb ik een foto van Werner Bokelberg, met daarop Brian Jones in een nazi uniform. Die komt het huis niet in en hangt bij een vriend. Over nieuwe werken beslissen we meestal samen. Hoewel er soms wel eens iets tussendoor glipt. Gelukkig vindt ze het meestal okay.
Is er een galerie waar je een speciale band mee hebt?
Bij Rob Malasch is het begonnen, die heeft me goed leren kijken. Over fotografie heb ik veel geleerd van Wouter van Leeuwen en in het bijzonder van Adriaan van der Have, de veel te vroeg overleden oprichter van galerie Torch. Tegenwoordig zie ik Gabriel Rolt regelmatig, die vorig jaar een geweldige ruimte heeft geopend in Noord, HERO.
STUDIES AND FURTHER STUDIES IN A DYING CULTURE, 20, 2019, Thomas Raat.
Kopen hoeft voor mij niet eens. Dan zou ik heel graag Barnett Newmann’s Who’s Afraid of Red, Yellow and Blue III willen laten ont-restaureren en kijken of het met de huidige kennis beter te doen is dan de poging van Daniel Goldreyer in 1991. En als het lukt, dan hoort het gewoon permanent op zaal in het Stedelijk.
Wie zijn je favoriete kunstenaars (op Gallery Viewer), en waarom?
Mijn meest favoriete kunstenaar is Marisca Voskamp van Noord. Ze maakt op haar eigen intuïtieve manier totaal megalomane werken, waarin ze de elementen naar haar hand zet. Zo heeft ze, om uit een dip te komen aan het eind van de winter van 2002, twee weken lang in februari de zon laten schijnen op de Nieuwmarkt, met zo’n kunstzon die voor films wordt gebruikt. Ze heeft daarvan ook een prachtige tekening van gemaakt, die me bijzonder lief is.
De laatste aankoop is een werk van Thomas Raat, die met waanzinnig veel vakmanschap abstracte schilderijen maakt, gebaseerd op bekende (typo)grafische beeldmerken uit het verleden. Het is werk dat uitblinkt in eenvoud en vakkundig heel knap in elkaar zit. Conceptueel erg boeiend met verwijzing naar allerlei bekende 20e eeuwse (grafische) vormgeving.
En mijn favoriete werk is stilleven van een wasmachine, gemaakt door fotograaf en saxofoonreparateur Nico Bodewes. Dat werk ontroert me iedere keer dat ik ernaar kijk.
Michael Wolf: de vorige jaar overleden Duitse fotograaf en beeldmanipulator. Met name zijn foto’s van torenflats in Hong Kong zijn prachtig in compositie. Lijken bijna abstract, totdat je de mensen achter de ramen ontdekt. Ook zijn werk met Google Streetview is erg interessant.
L.A. Raeven is een fascinerende tweeling die compulsief hetzelfde willen blijven. Kwam vorig jaar bij Robot Love weer een nieuwe werk van hen tegen, een robotversie, die als vervanging dient mocht een van de twee komen te overlijden.
Ron Galella is de vader aller paparazzi en had een obsessie met Jacky Kennedy, wat uiteindelijk een iconische foto van haar heeft opgeleverd, overstekend met een onbevangen glimlach. Is ooit knock-out geslagen door Marlon Brando en is toen een American Football helm gaan dragen als hij bij hem in de buurt kwam.
Renzo Martens: een totaal ongrijpbare kunstenaar, waarvan voor mij niet echt duidelijk is waar zijn werk nu precies begint en eindigt. Runt op dit moment een stuk grond in Congo op een voormalige plantage, waar hij met een groep lokale kunstenaars sculpturen maakt en een tentoonstellingsruimte runt. Een door Rem Koolhaas ontworpen white cube, waar werk van wereldberoemde Afrikaanse en westerse kunstenaars wordt tentoongesteld, zoals Marlene Dumas en Luc Tuymans.
Maurizio Cattelan: heerlijke, humorvolle en baldadige kunstenaar, die in zijn Amsterdamse tijd de inhoud van Galerie Bloom (van Annet Gelink en Diane Stigter) heeft verplaatst naar De Appel, om zijn eigen eindexamen expositie te laten zijn. Had een paar jaar geleden een heel indrukwekkend retrospectief in het Guggenheim, waarbij hij al zijn werk als een mobile in de Rotonde heeft gehangen. Heel bijzonder om al die werken zoals de paus met meteoriet en de biddende Hitler zo bij elkaar te zien. Zijn massief gouden toiletpot is onlangs gestolen uit Blenheim Castle. Dat is al een werk op zich! Ik hoop dat we hem ooit stadsintendant van Amsterdam kunnen maken, waarbij hij gebruik mag maken van de hele collectie Amsterdam, alle culturele instellingen en de openbare ruimte.
Cedrick Tamasala, How My Grandfather Survived, 2015, Renzo Martens.
Bekijk de website van het Gieskes Strijbis fonds
Bekijk de Instagram pagina van Roderic Evans-Knaup
Gallery Viewer en Het Parool zijn op 18 april 2019 mediapartners geworden. De samenwerking bestaat uit een uitwisseling van content. Zo publiceert Het Parool wekelijks de rubriek ‘De keuze van…’ van Oscar van Gelderen en Manuela Klerkx in de krant en op de site.
