07 september 2020, Oscar van Gelderen & Manuela Klerkx
De keuze van... Nadine van den Bosch
In de rubriek ‘De keuze van…’ laten we een keur aan kunstliefhebbers (van incidentele kopers tot kunstprofessionals) aan het woord over hun beleving van kunst, en vragen we naar hun voorkeuren: waar zien ze het liefste kunst? Waar kopen ze, en vooral: wie kopen ze? In dit deel Nadine van den Bosch (Programmamanager Young Collectors Circle & freelance curator, 31 jaar)
Wat betekent kunst voor jou?
Kunst laat mij op een andere manier naar de wereld kijken, geeft nieuwe inzichten en biedt ruimte voor reflectie. Kunst kan ontroeren, vreugde brengen of juist verdriet en onmacht oproepen. Het biedt houvast maar kan ook ontregelen. Op een goed kunstwerk raak je nooit uitgekeken, elke keer ontdek je weer iets nieuws. Ik kan me een leven zonder kunst niet voorstellen.
Sarah Naqvi, Untitled, 2017, AKINCI.
Beiden. Als kind was ik vaak creatief bezig en er waren volop kunstboeken in huis. Later heb ik me hier tijdens mijn studie kunstgeschiedenis verder in verdiept. Inmiddels werk ik zo’n acht jaar in de kunstsector en word ik gelukkig nog steeds regelmatig verrast door nieuwe ontdekkingen. Zelf koop ik regelmatig kunst, vooral van jonge, opkomende kunstenaars, en geniet ik elke dag van de werken die ik thuis om me heen heb.
Waar haal je je informatie over het wel en wee in de kunstwereld vandaan: krant, vakbladen, televisie, online?
Ik haal mijn informatie over de laatste updates uit kunstwereld vooral van internet, ik lees regelmatig artikelen op ArtNews, The Art Newspaper en Artnet. Daarnaast ben ik al jaren trouwe lezer van MetropolisM; ik vind het erg fijn hoe zij met goede artikelen, interviews en recensies de kunstwereld beschouwen.
Voor Young Collectors Circle programmeer ik onder andere bezoeken aan kunstenaarsstudio’s, galeries, beurzen, privécollecties en kunstacademies. Zo blijf ik zelf ook goed de hoogte van de laatste ontwikkelingen in de kunstwereld, en ontdek ik nieuwe kunstenaars.
Waar bekijk je het liefste kunst? In een galerie, museum, een beurs of online?
Het allerliefst kijk ik kunst in de studio van de kunstenaar, dan krijg je ook een inkijkje in het maakproces. Ik vind het heel waardevol om meer te weten over hoe een kunstwerk tot stand is gekomen, dan gaat het nog meer leven. Daarnaast bezoek ik graag galeries, kunstbeurzen en musea: het liefst zo vaak mogelijk. Beurzen zijn erg geschikt om nieuwe kunstenaars én nieuwe galeries te ontdekken, daar laat ik me dan ook graag verrassen. Online volg ik kunstenaars op Instagram, maar dat is toch een heel andere ervaring: ik mis dan de - soms overweldigende - impact die een kunstwerk op je kan hebben als je er voor staat.
David Noro, Crossroad, 2020, Althuis Hofland Fine Arts.
Hoe vaak per jaar koop je kunst? Koop je werk in oplage of liefst uniek werk?
Ik koop gemiddeld zo’n vier a vijf werken per jaar. Dat is altijd een mix van uniek werk en werk in oplage. Ondanks dat we niet zo groot wonen, probeer ik me niet te laten belemmeren in mijn keuzes: zo hebben we in onze kleine woonkamer een permanent videowerk van Mickey Yang hangen. Het hangt op een prominente plek, maar ondertussen is het echt een onderdeel van onze woonkamer geworden, ik zou het ontzettend missen als het er niet meer hing.
En waar koop je dan: in de galerie, op een kunstbeurs, op een veiling of online?
Dat wisselt, meestal in de galerie of op een beurs en een enkele keer online of op een veiling. Zo kocht ik onlangs een werk van Isabelle Andriessen, op basis van een snapshot dat de galeriehouder mij appte. Extra spannend om ‘mijn’ werk een paar weken later voor het eerst op Art Rotterdam in het echt te zien. Gelukkig was het werk nóg mooier dan ik al hoopte!
Is het belangrijk dat jij en je partner het altijd eens zijn over een aankoop? Hoe beslis je/jullie?
Mijn vriend en ik beslissen altijd samen, maar ik kom meestal met het voorstel om een werk aan te kopen. Ik werk al jaren in de kunstwereld en kom dus met veel kunstenaars en galeries in contact, er gaat geen week voorbij dat ik geen werk zie dat ik wel zou willen hebben. Maar juist omdat ik zoveel kunst zie, ben ik ook kritischer geworden. Ik moet echt vierkant achter een werk staan voordat ik het koop. Het moet niet alleen een mooi beeld zijn, er moet ook een interessant verhaal achter zitten. Ik houd ervan als kunstenaars de grenzen van het medium waarmee ze werken opzoeken, daarnaast vind ik originaliteit en het hebben van een eigen signatuur erg belangrijk. Ik houd ervan om mijn eigen comfort zone te verruimen; ik vind het interessant als ik een werk niet direct kan plaatsen en me aan het denken zet.
Josefin Arnell, Chicks with ticks 1, 2019, Galerie Stigter Van Doesburg.
Het is niet zo dat ik met bepaalde galeries een speciale band heb, maar ik verheug me altijd op de tentoonstellingen bij Upstream Gallery, AKINCI en Martin van Zomeren. Ik weet dat ik daar door originele en gedurfde keuzes altijd blij verrast word.
Als je onbeperkt budget had, van wie zou je dan een werk aankopen?
Ik zou ontzettend graag een werk van Alicja Kwade aan mijn collectie toevoegen, haar installaties zijn kwetsbaar en krachtig tegelijkertijd. Haar keuze voor materialen is fenomenaal. Daar offer ik met liefde een paar schaarse vierkante meters voor op! En als ik er nog een mag kiezen, dan zou dat een ‘Candy Spill’ (ook wel bekend als ‘Untitled: Portrait of Ross in L.A.’) van Félix González-Torres zijn. Toen ik dit werk jaren geleden voor het eerst in het echt zag, was ik zo ontroerd door de kwetsbaarheid dat het werk uitstraalt. Bezoekers worden uitgenodigd om een snoepje van een grote berg zuurtjes te pakken, gedurende de tentoonstelling slinkt deze berg snoepjes tot er uiteindelijk niks meer van over is. Het gewicht van het snoep komt overeen met het gewicht (79 kilo) van González-Torres in 1991 aan AIDS overleden geliefde Ross Layrock, toen die nog gezond was.. Bezoekers mogen de snoepjes meenemen, en het werk wordt steeds aangevuld. Het werk is volgens Gonzáles-Torres (die in 1996 zelf ook aan AIDS overleed) een allegorisch portret: de ziekte vrat Layrock langzaam op, en werd zijn dood. Tot slot zou ik ook geen ‘nee’ zeggen tegen een werk van Tracey Emin, haar feministische werk is compromisloos en altijd to the point.
Wie zijn je favoriete kunstenaars (op GalleryViewer), en waarom?
Het werk van Isabelle Andriessen vind ik heel intrigerend, zij creëert levende sculpturen die contant veranderen door de kristallen die eruit groeien.
Bij het werk van Caroline Walker bekruipt je het gevoel dat je als een voyeur ergens naar binnen gluurt. Zij portretteert vrouwen die vaak onzichtbaar zijn, zoals kamermeisjes en kleermaaksters.
Sarah Naqvi is momenteel resident aan De Ateliers en maakt heel poëtisch werk dat feministisch en activistisch is. Heel bijzonder hoe zij delicate stoffen en technieken combineert met een powerful boodschap.
Sam Samiee volg ik al sinds zijn periode aan de Rijksakademie, en elke keer word ik verrast door nieuwe ontwikkelingen in zijn werk. Hij vervlecht de Westerse beeldcultuur en Oosterse woordcultuur, en creëert daarmee een heel eigen beeldtaal.
David Noro is een getalenteerde jonge schilder die ik een paar jaar terug ontdekte op de Gerrit Rietveld Academie, en ben blijven volgen. Zijn vrolijke, onbevangen manier van schilderen spreekt mij erg aan.
Josefin Arnell schakelt moeiteloos tussen performance, video, schilderkunst en sculptuur. Voor mij springen vooral haar tekeningen eruit – expliciet, met een vleugje absurdisme.
Caroline Walker, Desert Modern, 2016, GRIMM.
