26 may 2025, Flor Linckens
Albarrán Cabrera en de poëzie van het kijken
In de groepstentoonstelling ‘Blooming’ bij Bildhalle in Zürich wordt het werk van het Spaanse fotografenduo Albarrán Cabrera gepresenteerd in dialoog met dat van kunstenaars als Arne Quinze, Paul Cupido en Thirza Schaap. De tentoonstelling, samengesteld door Martin Kiefer, voormalig conservator hedendaagse kunst bij het Louvre, onderzoekt het thema bloei in de breedste zin van het woord: als zintuiglijke ervaring, als innerlijke gelaagdheid en als poëtische metafoor. De expositie is ook online te zien op GalleryViewer tot en met 28 juni.
Anna Cabrera & Ángel Albarrán werken sinds 1996 samen vanuit Barcelona, inmiddels bijna dertig jaar. In hun praktijk staat niet het documenteren van de werkelijkheid centraal, maar juist het bevragen ervan. In hun beelden werken herinnering, indrukken, betekenissen en tijd voortdurend op elkaar in, om in het hoofd van de kijker te transformeren tot iets nieuws. Daarbij zijn ze niet geïnteresseerd in één waarheid, maar juist in het spanningsveld tussen ervaring, waarneming en werkelijkheid. Het duo is gefascineerd door de kloof tussen de werkelijkheid en dat wat wij als werkelijk ervaren. Wat we zien wordt namelijk altijd gekleurd door wie we zijn, wat we hebben meegemaakt en waar we vandaan komen. En dat geheel aan herinneringen is niet statisch, maar dynamisch. Wanneer we naar een beeld kijken, doet ons brein een beroep op eerdere herinneringen om het te duiden, terwijl het tegelijkertijd nieuwe indrukken en associaties vormt. Zo ontstaan er nieuwe herinneringen, die weer veranderen hoe we naar de wereld kijken.
Het symbiotisch werkende kunstenaarsduo beschouwt fotografie als een filosofisch instrument om de wereld te doorgronden, voorbij het tastbare. Fotografie is een uitermate geschikt medium om complexe ideeën over te brengen zonder woorden. Albarrán Cabrera: “Fotografie kan de kijker helpen om concepten te begrijpen die op een andere manier moeilijk te bevatten zijn. Een reeks beelden kan er voor zorgen dat de kijker en wij op dezelfde golflengte komen.” De resulterende poëtische foto’s belichten de schoonheid, het sublieme en de magie van de wereld om ons heen. Japan vormt al jaren een belangrijke bron van inspiratie, niet alleen door het landschap, maar ook door zijn denkers en kunstenaars.
Een belangrijk onderdeel van hun praktijk is hun diepgaande onderzoek naar druktechnieken en materialen, voortkomend uit een fascinatie voor de chemische kant van fotografie. Voor Albarrán Cabrera stopt het werk niet bij de opname, maar krijgt pas zijn volle betekenis in de donkere kamer. Daar bouwen ze voort op technieken als cyanotypie, platinum, palladium, pigmentdruk en bladgoud op Japans papier. Deze materialen beïnvloeden niet alleen de uitstraling van het beeld, maar ook de manier waarop het wordt waargenomen. Deze handgemaakte afdrukken zijn telkens uniek, zelfs binnen een oplage.
Een foto van Albarrán Cabrera vertelt geen vastomlijnd verhaal, maar opent een ruimte waarin de kijker zijn eigen herinneringen kan projecteren. Centraal in hun oeuvre staat de vraag hoe beelden herinneringen activeren. Het duo beschouwt het geheugen als een dynamisch en subjectief mechanisme. Hun werk nodigt uit tot introspectie, tot het herbeleven of zelfs het herscheppen van persoonlijke herinneringen, gevoed door je unieke culturele achtergrond, gevoelsleven en associatieve vermogen. Het beeld wordt daarbij een katalysator van betekenis. De foto's vormen slechts het beginpunt van een mentale constructie die zich in het hoofd van de kijker voltrekt. De makers weten nooit precies wat het eindresultaat zal zijn, want elke kijker neemt zijn eigen wereld mee.
In hun praktijk laten de kunstenaars zich inspireren door neurowetenschap, oosterse esthetiek en filosofie, academische cultuuranalyse, maar ook door andere kunstenaars. Op social media delen ze met regelmaat citaten van onder anderen Monet, Laszlo Moholy-Nagy en Francis Bacon, filosofen als Charles Baudelaire, filmmakers als Richard Linklater en David Lynch, en auteurs en kunstcritici als Susan Sontag. Net als deze makers zoeken Albarrán Cabrera meestal niet naar een directe representatie van de wereld, maar naar een herinterpretatie ervan. Hun werk beweegt zich op de grens van het herkenbare en het abstracte, tussen het zintuiglijke en het imaginaire.
Angel Albarrán werd in 1969 geboren in Barcelona en Anna Cabrera werd in datzelfde jaar geboren in Sevilla. Hun werk is wereldwijd tentoongesteld en is onder meer opgenomen in de collecties van Hermès, de Goetz Collection, de The German Bundestag’s Art Collection, Banco de Santander en de De Nederlandsche Bank.
