Hoe dichterbij je een uiterst gedetailleerde tekening van Femke Gerestein komt, hoe minder precies de realistische uitdrukking blijkt te zijn. Alles lost op in veegjes en streepjes. De fotografische studie die eraan voorafgaat wordt volkomen ontmanteld in de tekening. Ze kiest uit een reeks foto’s één momentopname als een verwerking van de actie, van de beweging en vooral van de beleefde ervaring daarvan.
Voor een tekening zet Femke Gerestein zichzelf in, maar het is geen zelfportret. Ze laat een lichaam zien als een weergave van uitgerekte tijd. Ze tekent hoe haar aanwezigheid verloopt.
-Alex de Vries 2019