Het 'Individu' staat centraal. De fascinatie hiervoor begon reeds op jonge leeftijd: in het geduldig waarnemen hoe een identiteit zich verplaatste, ontplooide of aanpaste. Dit ging gepaard met confrontaties allerhande. Beladen met eigenwaarden of overtuigingen, die al dan niet ondersteunend of net belemmerend ageerden.
Het onderzoek naar deze factoren en de daaruit voortvloeiende scenario’s geven een vorm van appreciatie voor dat individu. Het voortschrijden van de Tijd én het geduld bij het observeren brengen een zekere sympathie, vergevingsgezindheid met zich mee. Zo wordt tijdsverloop ingeruild voor dieper inzicht. Kunst, dus ook de kunst van Dieter Lannoo, wil in dialoog treden met de ander; elkeen met zijn eigen waarheid. Intimiteit, openstellen, connecteren met … daar staan de werken voor. Maar is dit wel echt zo? De kunstenaar en zijn werk leiden de toeschouwer naar een eventueel andere bewustwording of andere inzichten.
De werken vragen enige tijd om volledig door te dringen tot de toeschouwer. Techniek en materiaalkeuze versterken de vormentaal tot een beeld dat plaats maakt voor sereniteit en ruimtelijke expansie. Materie en handeling op zich gaan de dialoog aan binnenin het concept. Zowel de draagkracht van de sculpturen, het medium of de afgewogen hoeveelheid pigment dragen hier toe bij. De fragiliteit en het precieuze werken met voornamelijk een trekpen, maakt ook dat het fysieke aspect deel uitmaakt van de werken, maar laat zich niet met één oogopslag opdringen.