Door een opening gluren, voorzichtig over een hobbel heen stappen, onverwachts struikelend en in vrije val in een andere wereld raast. Kijken naar het werk van Sanne Maloe Slecht (geb. 1987) is een visuele reis maken door ruimte en dimensies. Onderweg passeer je organische vormen die uitnodigend uitsteken en de onderliggende lagen aan het zicht onttrekken.
Niet alleen verf, maar ook klei, papier-maché, kippengaas en gips vinden hun weg op het doek. De geplooide vormen roepen associaties op met theatergordijnen, die openen om het spektakel erachter te onthullen en omlijsten. Of de uitbundige beeldtaal van de barok, een kunststroming uit het verleden waarmee Sanne zich identificeert. Maar meer nog, ze verwijzen naar het - voor veel mensen minder bekende - veld van de kwantumfysica. ‘Hoe zouden andere planeten en dimensies eruit zien? Mijn geest kan daar niet heen, maar ik stel me het graag voor.'
Het idee van parallelle universums is verbluffend. Het is het hedendaagse equivalent van de romantische opvattingen van 19e-eeuwse kunstenaars zoals Caspar David Friedrich, maar nu met een natuurlijke wereld die nog groter is, waarin de mens nog onbeduidender is. ‘Dat kan eng zijn’, zegt Sanne, ‘maar eigenlijk ook best geruststellend. Als je het hier in onze dimensie verprutst, heb je misschien de kans om het ergens anders opnieuw te doen. In mijn werk probeer ik op een humoristische manier om te gaan met de allergrootste vragen. '