Ze zijn alle vier getalenteerd kunstenaar, jong èn vrouw. Onder de noemer Intersection ontmoeten Natasja Alers, Florentijn de Boer, Joana Schneider en Leonie Schneider elkaar in de tentoonstelling bij Rademakers Gallery.
Glanzend, sappig en mollig lijken de keramische werken op een tot een toren gedrapeerde sliert darmen of druipende worsten. De unieke keramische objecten zijn aantrekkelijk en afstotelijk tegelijk, sensueel en rauw. De collages van menselijke lichaamsdelen en de uitbundige kleurige en glanzende glazuren, vragen om begeerd en aangeraakt te worden en tegelijkertijd wil de kijker misschien niet geconfronteerd worden met het innerlijke menselijk lichaam en niet de innerlijke wereld van de menselijke geest afdalen.
De specifieke kleurencombinaties van de ‘viscerale’ glazuren verwijzen naar inwendige organen en het definiëren van hoe het menselijk lichaam zich kan verhouden tot een sculptuur. Natasja Alers speelt met dat spanningsveld, die paradoxale gevoelens en verwachtingen van de kijker.
De kunstenaar, grafisch ontwerper, dj, en mededirecteur van het Grauzonefestival in Den Haag, is van jongs af aan gefascineerd door het materiaal klei en door het menselijk lichaam. Haar op de expositie getoonde sculptuur van weelderig over elkaar gedrapeerde borsten symboliseert volgens Natasja de viering van het lichaam en creëert een besef van vergankelijkheid, voor de serie EDITIONS maakte ze speciaal voor Rademakers Gallery een werk in oplage: een rauwe pukkelige vaas met tepelafdrukken van zichzelf getiteld Nipple Vase.
Vergankelijkheid en beweging
Na een serie abstracte werken die gefragmenteerde elementen uit het magisch realisme, mangastripboeken, weelderige landschappen met onbekende flora en buitenaardse beschavingen, zijn de nieuwe gelaagde ‘bloemstillevens’ van Florentijn de Boer figuratiever en huiselijker van aard. De wereld is letterlijk kleiner geworden. Net als in bloemstillevens van oude meesters gaat het in Florentijns nieuwe werken over vergankelijkheid, maar ook over zuiverheid.
Op het doek bevriest de kunstenaar de tijd; de bloemen, vormen en patronen staan een moment stil in hun ontwikkeling naar de onherroepelijke vergankelijkheid. Tegelijkertijd brengt ze de suggestie van beweeglijke materie in de werken, alsof een bries wind een stuk stof oplicht of de bloemenbladeren doen trillen.
Vergankelijkheid wordt ook verbeeld in schilderijen waarbij de textielpatronen doen denken aan zomerse strandstoelen, parasols of tafelkleden waarvan de kleuren zijn verbleekt door de zon. Vage contouren herinneren aan een oorspronkelijk voorwerp dat daar lange tijd in de zon heeft gestaan maar is weggehaald en een lege plek heeft achtergelaten. Zo maakt de kunstenaar tevens de werking van de zon zichtbaar evenals het verstrijken van de tijd.
In tegenstelling tot de oude meesters zijn de bloemen in de composities van de hedendaagse kunstenaar geïsoleerd, uit hun oorspronkelijke context - de natuur- getrokken en bestaat het achterliggende landschap uit herhalende grafische patronen waarvoor onder andere de reliëfs, mozaïekvloeren en -tegels in Italië haar inspiratiebronnen vormen en die ze naar haar hand zet, zoals in het werk Touch Nothing Never Nowhere. Door digitaal knippen, plakken, vergroten en verkleinen, het vermengen van elementen en het laten 'overlappen' van vormen, worden gedeeltes niet meer zichtbaar of komen juist tevoorschijn. Zo speelt ze met ruimte- en dieptewerking.
De zussen Joana (1990) en Leonie Schneider (1993) creëren met verschillende technieken en materialen monumentale werken waarin familie en ‘thuis’ een rol spelen op geheel andere wijze dan Florentijn de Boer doet.
Rietdekster
Als hedendaagse kunstenaar gebruikt Joana Schneider traditionele technieken van Nederlandse ambachtsmensen en natuurlijke, duurzame of gerecyclede materialen. Net als de vissers in de haven van Katwijk haar leermeesters zijn om haar expressieve en theatrale maskers van kleurige gerecyclede visserstouwen en netten te maken, bestudeerde ze de eeuwenoude technieken van de rietdekkers.
Ze biedt ons stof tot nadenken over fenomenen als handwerk en ambacht die in onze hedendaagse (digitale) wereld niet meer op waarde worden geschat, waardoor de kennis en de eeuwenoude cultuur dreigen te verdwijnen, maar ook over typische mannenberoepen als visser en rietdekker. Als hommage maakte ze ‘De Rietdekster’, een portret van een vrouwelijke rietdekker op een dak. Voor de Flux-serie of de duin- en prairielandschappen met felle glanzende kleuren en kleurverloop gebruikt ze sinds een jaar een zelfontwikkelde machine en een zelfbedachte techniek om glanzende garens om de visserstouwen te wikkelen. Ze ontdekte echter recentelijk dat ze niet slechts een kleur maar meerdere kleuren om één touw kon wikkelen waardoor er mooie vloeiende kleurverlopen ontstaan en het werk tot haar verrassing schilderachtige kwaliteiten krijgt, alsof Joana schildert met garens. Een andere onverwachte surprise was dat ondanks het handwerk het kunstwerk digitaal oogt; de afzonderlijke kleuren doen aan pixels denken. Het geeft nog een extra laag aan De Rietdekster.
Patchwork-familie
Waar Joana schildert met garens, schildert Leonie Schneider in één beeld een heel familieverhaal op textiel. Haar fictieve personages lijken vanuit een comic strip te zijn overgestapt in haar grote narratieve, gedetailleerd geconstrueerde werken waarin herinneringen en objecten uit haar eigen jeugd een rol spelen en waarbij haar uitbundige beeldtaal met exotische kleuren en patronen van het doek spatten.
Haar narratief vormt een mix van fictieve elementen en Schneiders eigen ‘patchwork’-familie met haar zus Joana en een halfzus. In de serie schilderijen vertelt ze een verhaal over zes broers en zussen; in elk schilderij krijgt een van hen de hoofdrol.
Net als een schrijver zich verbonden voelt met zijn of haar karakters, bouwt Schneider en band op met deze familieleden. Ze schildert hun emoties, omstandigheden en interacties in volle scenes waarin ook humor macht, ego, ongemak en geweld een rol spelen. Opmerkelijk is dat er geen spoor van ouders te bekennen is. Dat kinderen noodgedwongen tot elkaar zijn veroordeeld, voor elkaar moeten zorgen en moeten omgaan met de verantwoordelijke ouderrol, vindt de kunstenaar een interessant gegeven.
Geweven schilderij in Textielmuseum
Leonie toont daarnaast een geweven schilderij. Het Textielmuseum|TextielLab vroeg haar vorig jaar om het werk Halbgeschwister te mogen weven. Het bijzondere resultaat, in een editie van vier, is geweven in een mix van mohair, acryl, katoen en gerecycled garen. Een exemplaar zal te koop zijn op Art Rotterdam (1-4 juli 2021) waar Rademakers Gallery meer nieuw werk van Leonie en Joana Schneider zal laten zien.