Als driedimensionale tekeningen hangen de metalen frames van Jan Willem Deiman (1986) aan de muur. Aan de basis van deze wandsculpturen staan de tekens van het Fenicisch schrift. ‘Het eerste schrift dat niet uit figuratieve tekens bestond, maar op de klanken van de menselijke taal werd gebaseerd: de geboorte van abstractie in schrift. De systemen die wij mensen bedenken om grip te krijgen op de wereld vormen het vertrekpunt van mijn werk.’
Ondanks zijn fascinatie voor taal speelt de betekenis van de tekens voor Deiman geen rol. ‘Het gaat me om de visueel geworden muzikaliteit. Binnen regels die ik mezelf opleg, zoals de naar inkt of blauwdrukken verwijzende kleur en de vaste verhoudingen van het kader, neem ik de vrijheid om te spelen met de vormen van een klank.’ De raadselachtige titel van de reeks,
More like a snowflake than a giraffe’s neck (naar een uitspraak van Noam Chomsky), verwijst naar de evolutie van taal. Deiman: ‘Die lijkt meer op een sneeuwvlok, in één keer de perfecte vorm, dan op de nek van een giraf, die door de jaren heen zo geëvolueerd is.’ Het onderstreept de gelaagdheid van zijn minimalistische vormentaal, waaraan een langdurig onderzoek en ambachtelijk maakproces vooraf gaat.