De portretten van artiest Christina Zimpel suggereren uiteenlopende interesses en inspiratiebronnen. Zimpels vaak heftig, niet-realistisch kleurgebruik en haar vereenvoudigde, vlakke vormen verraden een voorliefde voor het werk van de Duitse expressionisten en fauvisten als Henri Matisse. Het veelvuldig gebruikte roze is niet zacht, vrouwelijk, maar eerder subversief, fluoroze zoals ze dat kent uit de punk van haar jeugd. De kapsels met de haren in een dot gedraaid, herinneren dan weer aan de verleidelijke vrouwenfiguren van Henri de Toulouse-Lautrec. En de schaduwsilhouetten in zwarte inkt doen denken aan de straatfotografie van o.a. Vivian Maier.
Een parade van pronte vrouwen. Misfits en outsiders, in de verf gezet zonder spot, noch kritiek, maar integendeel vanwege een buitengewone bewondering. Want het zijn dan misschien niet de meest aantrekkelijke vrouwen, ze zijn inderdaad verre van perfect, “maar ze doen hun uiterste best,” aldus de kunstenares. Ze spelen hun beste troeven uit, kleden zich op, verzorgen zorgvuldig hun wat exuberante make-up en kronen zich met bijzondere haartooien. Zijn ze fier en zelfverzekerd of trekken ze een façade op waarachter ze zich verstoppen? In ieder geval zoeken ze onze aandacht. Aangezet in acryl en gouache, werkt Zimpel de schilderijen af met een laagje olieverf, om de vrouwen hun verdiende glans te geven.