Kyra Sacks (NL, 1989) is als beeldend kunstenaar en antropoloog op zoek naar manieren waarop kunst en wetenschap zich met elkaar kunnen verstrengelen. In de grotendeels tekstuele wereld van de sociale wetenschap verkent ze welke kennis een getekend of geschilderd beeld kan overdragen en toevoegen. En anderzijds: als beeldend kunstenaar zoekt ze naar manieren waarop het werk draden blijft spinnen met de buitenwereld en die dichterbij trekt.
Tijdens deze expositie presenteert Kyra haar onderzoek naar aanleiding van het ‘nieuwe’ woord solastalgia: landschapspijn. Een weemoedig of melancholisch gevoel veroorzaakt door de confrontatie met landschappen of gebieden die onherroepelijk aan het veranderden zijn door klimaatverandering. Klimaatverandering zelf wordt vaak omschreven als een hyperobject: de omvang en consequenties zijn welhaast te groot en overweldigend om in zijn geheel tot ons door te dringen. We worden eraan herinnerd door onheilspellende wetenschappelijke voorspellingen en beelden van plekken op de wereld waar de desastreuze gevolgen nu merkbaar zijn. In de kunstwereld verschijnen monumentale installaties die ons proberen wakker te schudden.
In een poging de waanzin van wat er staat te gebeuren dichterbij te brengen zoekt Kyra naar voortekenen van solastalgia op de plek die ze door en door kent: de omgeving van haar ouderlijk huis in de Betuwe, ingeklemd tussen twee dijken met daarachter de rivier de Waal. De gevolgen van klimaatverandering in het Nederlandse polderlandschap lijken nog ongrijpbaar, ook al zijn de dijkversterkings-projecten die het gebied moeten veiligstellen voor toekomstige overstromingen in volle gang. Een voorzorgsmaatregel die op zichzelf al grote impact heeft op het landschap en haar bewoners.
Door het maken van een 'deep map' pluist Kyra het gebied op verschillende lagen uit. Ze brengt elementen in kaart die ze tot nog toe voor lief nam en zoomt in op details van haar omgeving die in het licht van wat er staat te gebeuren een andere lading krijgen. In de galerie laat Kyra een installatie zien van houtskooltekeningen die een verstilde vrije val in zich dragen: de plek is niet langer die waarin we ons veilig en geborgen voelden, maar glipt langzaam door onze vingers.
Tijdens de expositie wordt een aantal bijeenkomsten georganiseerd rondom solastalgia in samenwerking met Evanne Nowak. Zij onderzoekt emoties en levensvragen in het licht van de ecologische crisis, en faciliteert hier gesprekken over.