De synesthesiewerken onderzoeken de zintuiglijke relatie tussen kleur en abstracte concepten van tijd en ruimte.
In samenwerking met de Amerikaanse kunstenares en filmmaakster Lucy Cordes Engelman, met wie hij getrouwd is, schildert Mullen als een doorgeefluik voor haar zintuiglijke ervaring tussen kleur en tijd. Elke kleur die zij gebruiken vertegenwoordigt een getal, en wanneer deze getallen worden gebruikt om de tijd te illustreren verschijnt het schilderij als een gelaagd beeld, een weergave van de tijd.
De precieze match tussen pigmentatie en geometrie in de synesthesie creëert ongewone perspectieven, en verwart de kijker met allerlei optische illusies, in een directe verwijzing naar de kinetische beweging in de jaren '50. De doeken krijgen door de techniek van de kunstenaar meer volume; het lijkt wel een encrustatie van tientallen veelkleurige glasplaten die zich naar de toeschouwer toe bewegen.