We zien een zwart-wit prent van ongeveer een vierkante meter. Is het een geordend of een chaotisch tafereel? Van hel wit naar het diepste zwart, via alle tinten grijs. Is het een beeld van de Apocalyps of juist de oerknal? Je kunt dat alleen maar raden omdat iedere referentie ontbreekt. Maar als je beter kijkt, lijkt het op een beeld dat telkens kan veranderen van positie. Een duizelingwekkend en fascinerend beeld waarin je blijft zoeken naar houvast. Die vraag kan zo dwingend worden omdat zich niets identificeren laat en je ogen niet geloven wat ze te zien krijgen. Mijn ogen zoeken naar een bevestiging die ik niet krijg. In het begin voel ik me gedesoriënteerd en verward maar gaandeweg merk ik een gevoel van welbehagen. Het beeld wordt voelbaar in de buik.
Ik kijk naar rechts, ervaar een lieflijk landschap, badend in stralende lichtbundels waar de wolken net openbreken. Tegelijk besef ik dat de blauwe lucht hier alleen in mijn verbeelding bestaat. En nog verder naar rechts en iets omhoog ontdek ik een prachtige weerspiegeling op het wateroppervlak. Alsof de volle maan die nacht dat licht geeft. Iets daarboven heerst duisternis, een diep zwart. Dwars daarop een kronkelend intens wit dat zweeft in een immense ruimte. Alsof je geen grip meer hebt op schaal en verhoudingen. Links zie ik een soort donker landschap met een weg naar de verte, waar het einde nog lang niet in zicht is. En daar, achter het donker, een dreigende partij wolken. Met lichtflitsen en waarschijnlijk ook geluid erbij. Het gedonder van onweer. Ik moet even er tussen uit.
Je kunt door al je gedachten dwalen, je verliezen in dit landschap, en in verwarring raken. Maar je kunt ook geduld proberen oefenen en langzaam de rust in jezelf opzoeken, je laten meevoeren op de reis door een oneindig universum naar iets... waar tijd en ruimte niet meer bestaan. Kan dit vervoering zijn? Er is geen duidelijke boven- en onderkant. Is er wel een links of rechts waarop we ons kunnen oriënteren? Er lijkt geen voorgeschreven richting. Toch wil de kunstenaar dat het werk op deze manier getoond wordt. Daarmee moeten we het als toeschouwer doen.
Het totale beeld bestaat in feite uit zeventig afzonderlijke beelden, als een puzzel samengevoegd tot een geheel. En elk oorspronkelijk element voert terug tot een even oorspronkelijke fysieke manifestatie van het leven. Het begon allemaal met werkelijke foto’s van de verstrengelde naakte lichamen van de kunstenaar en zijn geliefde. Ieder, begiftigd met van hun moeder verkregen pigmentvlekken, leverde een bijdrage aan de zeventig verspreid gekozen stippen. En al deze punten werden vervolgens geplot op een kaart van de aarde, waarna bij de NASA de corresponderende satellietgegevens van dat gebied zijn opgevraagd. Zo ontstond deze reflectie van hun liefdevolle versmelting op onze aardkorst.