Coen Vernooij maakt staande- en wandsculpturen. Beide zijn gemaakt van dunne metalen staven, bewerkt met ijzerglimmerverf of een poedercoating. De staven bakenen een ruimte af, een plek die nog ingevuld moet worden. Qua vorm zijn het zeer heldere abstracties, teruggebracht tot hun meest noodzakelijke essentie. Aanvankelijk denk je dat je alles in een oogopslag ziet. Na verder kijken blijkt dat toch anders te liggen. Waar ben ik eigenlijk? Is dit binnen of buiten? Is het een begrenzing van een ruimte, of ontwikkelt de ruimte zich juist vanuit de sculptuur? De staande sculpturen moeten vrij staan, en kunnen zowel binnen al buiten geplaatst worden. Je moet eromheen kunnen lopen. Schaduwen van de belijning spelen het spel mee. Bij iedere stap die je zet verandert het beeld op een niet te voorspellen manier.