Caroline van den Eynden 1982
Galerie Fontana
Mijn interesse gaat naar plaatsen met herinneringen. Niet om ze vast te houden, maar integendeel: om te experimenteren met het tast- en het ontastbare. Ik stimuleer daarbij dromen en verlangens, gebruik ze als vertrekpunt in mijn eigen werk en daag de kijker uit zijn eigen angsten, behoeften en gedachten onder ogen te zien. Er is geen sprake van bestaande objecten in mijn werk. De geënsceneerde ruimten, de suggestie van verlies van controle wordt voorgesteld als een sculptuur op schaal. Mijn manier van handelen bestaat uit een verlies van controle; het ontbreken van de exacte locatie, de poging om te ontsnappen aan betonnen gelijkheid. Mijn sculpturen en installaties komen tot stand met een minutieuze handigheid. Ik ga ambachtelijk te werk met ruwe en kostbare materialen. Het vormelijke resultaat is vergelijkbaar met een model uit een architecturale context. Ze lijken te voldoen aan de architecturale regels, maar wijken er op cruciale punten van af. Ik bouw een spanningsveld op dat transparantie koppelt aan leegte; creëer een perfect afgewerkt geheel dat toch niet sluitend is; combineer edele metalen met ruwe materialen. Betekenissen en psychologie liggen aan de basis, grenzend aan het surrealisme, maar met de wil, niettemin, om terug te keren naar de realiteit in plaats van te ontsnappen. De werken willen de kijker niet overtuigen of charmeren, maar uit balans brengen en misleiden. Ik benadruk datgene waar anderen geen aandacht voor hebben. Mensen focussen op de directe omgeving of verre toekomst; ik beklemtoon doorgangen, evoluties en onuitgesproken mogelijkheden, zowel in toekomst als verleden. Voor velen is een traphal functioneel; voor mij is ze fundamenteel. Zonder trap, deur of doorgang kan je niet naar een ander of hoger niveau. Door de grenzen van de waarneming te verleggen, door herinneringen en verlangens zichtbaar te maken, functioneren deze modellen als kijkkast van de ene werkelijkheid naar de andere… "... Het werk van Caroline Van den Eynden presenteert een spectrum van gespannen waarnemingen. Er is iets in die maquettes dat een individu op zoek naar bezinning aantrekt. De leegte is geen akelige leegte, de doorzichtige kleine ruimtes roepen geen sociale fobie op, de afwezigheid van figuren, beweging of geluid laten enkel een aangename vorm van stilte horen. Misschien komt het wel omdat Caroline Van den Eynden geen letterlijke weergave nastreeft van het gebouw waarop die objecten teruggaan, maar vanuit haar herinnering werkt, waardoor de nabootsing op kleine schaal met die herinneringen en gevoelens wordt opgeladen? Bijna als een surrealistisch object, maar dan in een zuivere variant ..." > deel van de tekst Artstory 9, door Jeroen Laureyns, 2015
