08 may 2025, Flor Linckens
Sebastian Haquin en de grenzen van de werkelijkheid
In de solotentoonstelling ‘Hard Times’, die tot en met 1 juni te zien is bij Westerkadekunst in Rotterdam, toont Sebastian Haquin een reeks schilderijen waarin het persoonlijke en de wereld om hem heen samenkomen. De in Londen geboren kunstenaar, die opgroeide in Australië en inmiddels alweer ruim tien jaar in Nederland woont, creëert schilderijen die hun oorsprong vinden in alledaagse situaties, herinneringen en zijn fantasie. In 2024 ontving hij de Volkskrant Beeldende Kunst Publieksprijs in Stedelijk Museum Schiedam.
Haquins schilderijen portretten en stillevens lijken op het eerste oog alledaags en herkenbaar: een figuur in een kamer, een gesprek onderweg, een vluchtig moment. Een droom, of een herinnering misschien. Maar wie langer kijkt, merkt dat de logica van deze taferelen soms subtiel begint te wankelen. In zijn werk vervagen de grenzen tussen droom en werkelijkheid soms. Haquin werkt vaak met modellen om scènes uit zijn hoofd na te spelen en zo concrete referenties te vinden voor beelden die aanvankelijk alleen in zijn verbeelding bestonden. Op die manier krijgen vluchtige gedachten een tastbare vorm in verf.
De schilderijen van Haquin zijn expressief, gelaagd en getekend door kleur. De kunstenaar schildert alla prima, een techniek waarbij de verf nat-in-nat wordt aangebracht, zonder de lagen tussendoor te laten drogen. Dat geeft zijn doeken een rauwe energie en een levendige textuur. Tegelijkertijd speelt hij met onze aandacht en perspectief. De composities sturen je blik namelijk niet: voor- en achtergrond strijden vaak allebei om je aandacht, en de details dwingen je om net iets langer te kijken.
De resulterende schilderijen zijn geladen met ambiguïteit en symboliek, versterkt door raadselachtige titels als ‘Prophecy’ en ‘Oh mother, things ain’t going well’. In een werk waarin twee vrouwen met de hand boven de ogen tegen het licht in kijken, blijft onduidelijk of ze de toeschouwer aankijken of juist iets zoeken dat buiten beeld ligt. In een ander schilderij houdt een man een Magneto-masker vast; zijn spiegelbeeld verdubbelt zijn aanwezigheid en roept vragen op over identiteit en krachten die groter zijn dan hemzelf. Het werk ‘Dreamer’s window’ toont een weelderige tuin vol bloeiende blauwe regen, maar is dit een bestaand of een gedroomd uitzicht? In ‘Wisdom is Earned’ zien we een vrouw in een zwart-roze hartjesjurk voor een groentekraam, met naast haar een lachend kind. De roze accenten in haar jurk trekken de aandacht, juist omdat die kleur verder nergens in het beeld terugkomt. Daardoor lijkt ze zich los te zingen van haar omgeving, alsof ze meer is dan een toevallige voorbijganger. Ook andere motieven dragen een voelbare lading: een urn, een Darth Vader-helm, een felrood ontveld geitenhoofd. Ze bestaan naast elkaar zonder duidelijke hiërarchie, alsof betekenis geen vaste plek heeft. De beeldtaal vormt daarmee geen gesloten verhaal, maar laat juist ruimte voor eigen interpretaties. Haquins werk getuigt van nieuwsgierigheid, een verlangen om te begrijpen, zonder alles meteen te willen verklaren.
Charl Landvreugd, die hem vorig jaar voordroeg voor de Volkskrant Beeldende Kunst Prijs, verwoordde het als volgt: “Op poëtische wijze en met een lichte queer ondertoon verbeelden de schilderijen de onderliggende nervositeit van twintigers en dertigers.” Die onrust is voelbaar in ‘Hard Times’, waarin schoonheid en melancholie hand in hand gaan, en niets volledig vastligt.
