10 january 2025, Flor Linckens
Painters Alive: schilderkunst in beweging
Tot en met 29 maart 2025 presenteert Rademakers Gallery de tentoonstelling ‘Painters Alive’. Deze groepstentoonstelling biedt een caleidoscopisch overzicht van hoe zeven kunstenaars, verbonden aan de galerie, het schildersmedium herdefiniëren: Christina de Korte, Jhonie van Boeijen, Julia von Kienlin, Beppe Kessler, Leonie Schneider, Daleen Bloemers en Sander Martijn Jonker.
De expositie toont niet alleen de veelzijdigheid van het medium, maar legt ook de nadruk op de persoonlijke verhalen, spanningen en experimenten die in elk werk besloten liggen. Schilderkunst, een van de oudste kunstvormen, heeft door de millennia heen steeds nieuwe vormen aangenomen en blijft, ook in een tijdperk van grote technologische en digitale vooruitgang, vernieuwend en relevant. In ‘Painters Alive’ wordt duidelijk dat schilderkunst niet stilstaat: deze kunstenaars eren tradities terwijl ze tegelijkertijd experimenteren en grenzen verkennen. Sommige werken zijn uitgesproken figuratief, terwijl het werk van Sander Martijn Jonker juist heel abstract is.
De expositie benadrukt bovendien de materialiteit en het fysieke karakter van schilderkunst, een contrast met de vluchtige aard van de digitale media waarmee we iedere dag in aanraking komen. In een steeds digitaler wordende wereld ontstaat er een bredere maatschappelijke behoefte aan tastbare, analoge ervaringen. Het schildermedium biedt ruimte voor persoonlijke verhalen, unieke perspectieven en innovatieve technieken. Bezoekers worden uitgenodigd om de texturen, kleuren en nuances van elk schilderij in persoon te ervaren, waardoor een diepere en meer persoonlijke connectie met het werk mogelijk wordt. Vanwege de diversiteit van de tentoonstelling wordt in dit artikel ingezoomd op drie kunstenaars.
De schilderijen van Julia von Kienlin springen direct in het oog door hun gedurfde kleuren en uitgesproken figuratie. In haar werk staan menselijke relaties centraal, vaak weergegeven in theatrale composities die subtiele historische kunstverwijzingen bevatten. De soms mysterieuze relaties en interacties tussen de figuren scheppen een spanning die blijft hangen. De Duitse schilder vertaalt social media snapshots van introspectieve jongeren naar levendige portretten. Daarbij reflecteert ze op kwetsbaarheid en identiteit, maar ze is misschien nog wel meer geïnteresseerd in de manieren waarop die identiteit gevormd en geprofileerd wordt in een digitale tijdperk: hoe willen deze mensen gezien worden? Ze probeert daarbij echt de ziel en persoonlijkheid van haar personages te vangen en in het verlengde daarvan: de zeitgeist. Daarnaast legt de kunstenaar enkele woonomgevingen vast, als een soort hedendaagse vanitas. In 2022 kreeg haar werk een internationale spotlight toen Jerry Saltz, de beroemde kunstcriticus van New York Magazine, haar werk op Instagram deelde.
Verhalen spelen een centrale rol in het werk van Leonie Schneider. Duitse kunstenaar gaat daarin dieper in op emotionele thema’s als trauma, machtsverhoudingen, geweld, ongemak en angst. Ondanks deze vaak serieuze onderwerpen worden haar werken niet zelden gekenmerkt door een speelse en humoristische beeldtaal. In 2020 werd Schneider genomineerd voor de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst. Haar werk in deze tentoonstelling lijkt op het eerste gezicht een alledaags tafereel: een tafel vol voedsel en keukengerei in een rommelige omgeving. Maar wanneer je iets langer kijkt dan wordt een mogelijke spanning in het werk duidelijk. De hoekige compositie en het gekozen perspectief creëren een gevoel van beklemming. De grove stenen muren suggereren een gevangenisachtige ruimte, terwijl de centrale tafel met voedsel eerder ongemak oproept dan gezelligheid. Het geroosterde vlees in de ovenschaal voelt ongemakkelijk en roept vragen op over geweld of consumptie. De verspreide objecten in de kamer, zoals gebruikte servetten, plastic zakken en het rommelige bed, versterken een sfeer van verwaarlozing. De warme, speelse kleuren lijken op het eerste gezicht uitnodigend, maar deze levendigheid contrasteert scherp met de beklemmende associaties die de scène oproept.
De tentoongestelde werken van Jhonie van Boeijen verkennen de manieren waarop verpakkingen en consumentengedrag met elkaar verweven zijn. Ze nodigen de kijker uit om stil te staan bij de invloed van branding en de psychologische aantrekkingskracht van consumptie. Maar de schilder kijkt ook als socioloog: wat zegt de inhoud van onze boodschappentas over wie we zijn en wat we willen uitstralen? De composities Van van Boeijen bestaan uit een wirwar van verpakkingen, chaotisch doch geordend. De levendige kleuren verwijzen naar de visuele strategieën waarmee merken consumenten verleiden en symboliseren de overprikkeling die vaak gepaard gaat met moderne consumptiecultuur. De verpakkingen zijn vrij precies weergegeven en laten goed zien hoe merken identiteit en verlangen manipuleren, door bijvoorbeeld in te spelen op nostalgie of een gezonde levensstijl. Dit roept vragen op over hoe verpakkingen onze perceptie beïnvloeden en hoe marketing ons consumptiegedrag stuurt. De dicht opeengepakte verpakkingen weerspiegelen bovendien de overvloed aan keuzes waar consumenten dagelijks mee worden geconfronteerd, en lijken kritiek te leveren op de manier waarop deze overvloed onze ervaring van waarde en verlangen beïnvloedt. Van Boeijen’s fascinatie voor voeding komt naar voren in haar keuze van producten, die een spanningsveld creëren tussen gezondheidsbewustzijn (zoals kokoswater en kombucha) en verleiding (zoals zoute en zoete snacks). Dit benadrukt de innerlijke tegenstrijdigheden van consumenten in een maatschappij die gezondheid en genot gelijktijdig verheerlijkt.
Daarnaast is in deze tentoonstelling nog werk te zien van Christina de Korte, Beppe Kessler, Daleen Bloemers en Sander Martijn Jonker.
