In dit artikel nemen we je mee naar de fascinerende wereld van drie kunstenaars die hun werk presenteren op Art Rotterdam (9-12 februari): Maiken Bent, Robin Wen en Anouk Kruithof. Zij maken onderscheidend werk in een veelheid aan media, waaronder fotografie, schilderkunst en installatie. Op GalleryViewer vind je de beurscatalogus, met daarin een overzicht van alle getoonde werken op de beurs.
De sculpturen van Maiken Bent worden getekend door een bepaalde dualiteit. De Deense kunstenaar speelt in haar werk met connotaties over wat “mannelijk” en “vrouwelijk” is, ze plaatst het functionele tegenover het emotionele en toont handgemaakte details versus readymade elementen. Harde en zachte en abstracte en figuratieve componenten wisselen elkaar af in gelaagde, rauwe, poëtische en complexe sculpturen. Ze vormen onderdeel van een artistiek onderzoek waarin de kunstenaar vragen stelt over hoe objecten werken, over onze nauwe relatie met deze objecten en de manieren waarop we hun schoonheid (overmatig) aanbidden — maar ook over de eerdergenoemde tegenstellingen. Bent maakt voor haar sculpturale composities onder meer gebruik van zware kettingen, sloten, riemen en karabijnhaken, maar ze stoffeert ook delen van het koude metaal en voegt vrolijke kleuren en speelse, gedrapeerde vormen toe. Ze vervormt en transformeert haar materialen tot werken die een bepaalde rigiditeit vertegenwoordigen, maar tegelijkertijd getekend worden door een bepaalde dynamiek en animisme. In 2015 was haar werk te zien in een solotentoonstelling in het KW Institute of Contemporary Art in Berlijn en haar werk is opgenomen in de collecties van onder meer het Louisiana Museum of Modern Art en het ARoS Aarhus Art Museum.
De Franse kunstenaar Robin Wen is gefascineerd door de wereld van de Free Party, een meer underground club scene (veelal nonprofit) die zich afzet tegen de restricties die verbonden zijn aan de legale clubwereld, bijvoorbeeld in termen van sluitingstijden, maximaal aantal decibellen (en zware bassen) maar ook bijvoorbeeld het gebruik van drugs. Vaak vinden deze illegale technofeesten plaats op afgelegen plekken, waar de jongere generatie kan ontsnappen aan de regels — en het heersende systeem waar die regels zo’n wezenlijk onderdeel van zijn. Wen verbeeldt deze parallelle wereld in de vorm van vaak hyperrealistische schilderijen, sculpturen en tekeningen. Soms als semi-snapshots, vaardig uitgevoerd in balpen op papier, soms in de stijl van de oude meesters. Hij toont jongeren die zich een eigen space toe-eigenen, weg van de controle van de maatschappij. Toch schuilt hier meer achter dan enkel desillusie en een wens tot losbandigheid, de kunstenaar beschouwt hen ook als fragiel, idealistisch en politiek betrokken. In de werken van Wen zijn deze mensen bovendien vrijwel altijd anoniem.
Anouk Kruithof | Galerie Valeria Cetraro
De Parijse galerie Galerie Valeria Cetraro toont de reeks ‘Trans Human Nature’ van de Nederlandse kunstenaar Anouk Kruithof, die bekend staat vanwege haar gelaagde en interdisciplinaire benadering. Haar praktijk omvat onder meer sculptuur, video, performance, installatie, websites en interventies in het publieke domein. Kruithof is geïnteresseerd in onderwerpen die een bepaalde urgentie en maatschappelijke relevantie met zich meedragen, waaronder bijvoorbeeld klimaatverandering, maar ook privacy en overheidstoezicht. Ze haalt hiervoor vaak beelden uit de digitale sfeer die ze vervolgens vertaalt naar een nieuw medium of een gefragmenteerd of driedimensionaal beeld. De reeks ‘Trans Human Nature’ gaat over de relatie tussen ecologie en technologie en werd geïnspireerd door een persoonlijke reis naar Botopasi, een klein, afgelegen dorpje in een vrij ongerept deel van het Amazone regenwoud van Suriname. Kruithof leefde daar op symbiotische wijze met de natuur en de inwoners van het dorp. Ze zocht voor deze reeks online stockfoto’s op met futuristische verbeeldingen van onze technologische toekomst. Deze beelden van onder meer humanoïde robots drukte ze af op flexibele materialen als stof, zijde en PVC en vervolgens maakte ze deze tijdelijk onderdeel van het Surinaamse landschap, door ze onder te dompelen in de rivier of tussen de planten te plaatsen. Er ontstaan zo nieuwe, versmolten realiteiten waarin de kracht van de Amazone samenkomt met “het volgende niveau van transmenselijk leven”. De foto’s uit deze reeks komen bovendien tot stand zonder enige digitale manipulatie achteraf. Dat levert beelden op die een bepaalde harmonie vertegenwoordigen, maar ook een zekere vervreemding. Sommige werken hebben titels die interessante vragen en gedachten oproepen, bijvoorbeeld ‘Where are the Black Bots?’, ‘Cyberwellness’ en ‘Polyphony is another word for harmony’.